24 آبانماه امسال
24 آبانماه امسال این متن رو 24 ابانماه 1393 نوشتم و با یک ماه تاخیر تو وبلاگت گذاشتم (شرمنده از تاخیر):
امروز 24 آبان 1393 ... ساعت 3 بعداز ظهر...
2 سال پیش دقیقاً همین موقع بود که بابایی برای اولین بار تو را دید ...
نگاهش در اون لحظه دیدنی بود... و امروز بعد از 2 سال هنوز هم آن نگاه کاملا شفاف در ذهنم است...
امسال هم مثل پارسال تولدت را تبریک نمی گویم! هنوز از " اهل حرم " شرم دارم! باشد که تو هم درک کنی ...
دیگر بزرگ شده ای...
برای خودت فرمانروایی می کنی در قصر 75متری ما!
دستور هم میدهی!
اوامرت زیاد است و خادمانت کم!
موقع خوابیدنِ این امیر کوچک ، بساطی داریم ما دیدنی ...
اینجوری نه، اونجوری!
اینجوری نه، بغل...
بغل نه پتو ...
پتو نه روی پای بابایی و ...
توپ بیار من...
موتولِ من بیار من... (موتورم را بیار)
آنقدر دستور میدهی تا خوابت ببرد...
هر روز بعداز ظهر و شب این فیلم تکرار می شود...
به زور می خوابی و با زور بیشتر بیدار میشوی...
آخرین دستورت قبل از خواب و اولین دستورت بعد از بیدار شدن: آب بخورم من!
لهجه ات شیرین شده و شیرین زبانی بسیار میکنی...
دقیقا شب اول محرم سرما خوردی و هنوز هم بعد از دکتر رفتن و خوردن چند شیشه شربت تا آخر خوب نشده ای ...
اما بد تر از اون چهارم محرم بود... نزدیک ظهر که زمین خوردی! من نبودم... شدیداً گریه می کردی... دستت را تکان نمیدادی و مدام میگفتی اوف توش من! ( = اوف شدم من)
به من که رسیدی انگار داغ دلت تازه شده بود ... بابایی هم همراهش را جواب نمیداد ... زنگ زدیم دایی و اومد ما رو برد بیمارستان از کل دستت غیر از مچ عکس گرفتیم و دکتر گفت شکستگی ندارد و شاید تاندوم دستش آسیب دیده باشد و ...
اصلاً دستت را تکان ندادی و اگر ما به دستت دست میزدیم شدیداً گریه می کردی ... فردا دوباره بردیمت بیمارستان و از مچ دستت هم عکس گرفتیم...دکتر آنجا آدرس مطبی را داد ...
به خانه که رسیدیم دقیقا یک روز تمام بود که دستت را تکان نمیدادی و یهو یاد سینه زدن هایت قبل از محرم افتادم... دو دستی و محکم سینه می زدی ... گفتم خدایا حالا که وقت سینه زدنش است... خدایا من که تا الان دست پسرم سالم بوده و فقط الان نمیتونه تکون بده دارم دق می کنم ... بمیرم برای حسین فاطمه وقتی در دستانش سر شش ماهه اش از بدنش جدا شد ، دستان برادرش جدا شد... پیکر علی اکبرش تکه تکه شد و ... اشکهای مادرانه گونه هایم را خیس کرد و امام حسین را به دست های عباسش قسمش دادم که دستت طوری نشده باشه ... همان روز همسایه مان آش شوربا نذری بار گداشته بود یهو به دلم افتاد دیگ آش همسایه واحد پایین را بشورم اگه دستت خوب بشه ... تقریبا ده دقیقه بعد از این حال و هوا بود که دیدم یواش دستت را تکان می دهی... برای منِ مادر معجزه بود... شب قبل دیدم که کارهایت را به سختی با یک دست انجام میدادی... حتی از دندان و پاهایت کمک میگرفتی اما دستت را تکان نمیدادی و دیدن این صحنه ها دلم را خون می کرد... و بعد از اذان مغرب من و بابایی با خوشحالی یک ساعتی را مشغول شستن دیگ شدیم...
هفته ی بدی بود... هر روز یک اتفاق بد می افتاد و دلم می لرزید... گذشت...
از وقتی اذیت هایت شروع شد تکه کلام من برای شروع تنبیه ات این بود: مهدی یار کشته ای ... کشته ی زاری.... الان اگر کسی کاری بر خلاف میلت انجام دهد سریع به او می گویی: تُشته ای!!! تُشته ی لاری (کشته زاری)!!!
یک روز از خواب بیدار شدی مشغول اذیت کردن شدی تا ظهر ... آیینه شمعدان را شکستی ... گوشکوب برقی... بشقاب ...
فقط دوست داشتم اون روز تا میخوری بزنمت!!! اما به چندتا پشت دستی بسنده کردم...
گاهی حرفهایی میزنی بزرگتر از سنت که ما را متوجه میکند دیگر هر حرف و هر کاری را نباید مقابل چشمان تیزتانجام دهیم...
بابایی امروز ساعت 2 رفت ماموریت تا چهارشنبه و من ماندم و یک پسر شیطون که چپ و راست میگه بابایی...
گاهی میخوام ازت عکس بندازم می خوابی رو زمین و میگی عسک ندیر (=عکس نگیر) مثل این:
اما گاهی خودت میشینی و یا می ایستی و میگی مامانی بیا عسک بدیر... مثل:
و گاهی هم خود مامانی یهویی ازت عکس میگیره مثل این یکی که تازه از خواب بیدار شدی با موهای ژولی پولی:
ویا این یکی در حال شیطنت و خنده:
و یا با شیطنت و اخم جایی میریم:
